ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။
အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ
ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္
လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔
ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့
မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔
ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္
သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔
ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္
တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔
ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔
အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ
ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔
ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ
အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္
မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။
ရြာေက်ာင္းမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။
ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။
ဝတ္မ တက္မီမွာ အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။
အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက
ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး
သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။
အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔
တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနလုိ႔ ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလွည့္က်တဲ့
ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးပါးက ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးဦးက ျဖစ္ေစ၊ အမွ်
အမွ် အမွွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာလုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အမွ်ေဝရတယ္။ အျခားေသာ
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ အမွ်တစ္ခါေဝၿပီးတုိင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးကုိ
ထုိးႏွက္တယ္။ အဲဒီလုိ ညဦးယံမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ထုိးတဲ့
ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားၿပီဆုိလ်င္ ေတာ့ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔
ေက်ာင္းသားေတြဝတ္တက္ၿပီးလုိ႔ အမွ်ေဝေနၿပီဆုိတာ ၾကားသူမ်ားကသိထားၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားတဲ့သူမ်ားက သာဓု သာဓု သာဓု လုိ႔
ၾကားရာအရပ္ကေန ေက်ာင္းဆီမွန္းေမွ်ာ္ကာ သာဓုေခၚၾကတယ္။
အဲဒီလုိအေလ့အက်င့္ဟာ လူႀကီးေတြပါမက ကစားေနတဲ့ကစားဝုိင္းက
ကေလးေတြအထိေတာင္သက္ေရာက္လုိ႔ တလင္းျပင္မွာ စုေပါင္းက စားေနလ်င္ေတာင္
ကစားတာကုိခဏရပ္လုိ႔ သာဓုေခၚၾကတယ္။ လူႀကီးမိဘမ်ား ကလည္း
ကုိယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြ ေျမးေတြကုိ သာဓုေခၚဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။
လူေတြတြင္မ က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေခြးေတြ၊ ရပ္ရြာထဲရွိ ေခြးေတြလည္း ေအာ္ၾက
အူၾကတယ္။ အျခားအခ်ိန္မွာ ေခြးေတြအူတာကုိ သိပ္သေဘာ မက်က်ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္
ေခြးေတြေအာ္တာအူတာကုိေတာ့ ေခြးေတြသာဓုေခၚ တာပဲလုိ႔ လက္ခံနားလည္ၿပီး
ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါက ေတာရြာဓေလ့ ခ်စ္စရာေလးတစ္ခုေပါ့။
ဒီမွာ ဘာေတြ႕ရလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္တဲ့သူေတြရဲ့လုပ္ငန္းကုိ
ကုိယ္ကုိတုိင္မလုပ္ႏုိင္ေတာင္ ေက်နပ္တတ္ရမယ္။ အားေပး တတ္ရမယ္။
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္တတ္ရမယ္။
သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတတ္ရ မယ္ဆုိတဲ့ ဓေလ့ေကာင္းတစ္ခုကုိပါ။
ဒီကတဆင့္တက္ကာသူမ်ားေတြေကာင္းမႈေကာင္းရာျပဳလုပ္ေနတာကုိ
အတုယူၿပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း သူတုိ႔လုိပဲ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့
အသိမ်ဳိးကုိ ျဖစ္္ေစႏုိင္တယ္။
အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြရဲ႕ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ အားေပးလုိတဲ့စိတ္ထား၊
ကုိယ္တုိင္လည္း ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္လုိတဲ့စိတ္ထားေတြ ထြန္းကားလာပါမွ
ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေလာကႀကီး
ပုိမုိတုိးတက္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့လုပ္ ရပ္ဆုိလ်င္ အားေပးရမယ္။
ကူညီရမယ္။ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ရဘူး။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ
ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့သူရဲ႕သႏၲာန္မွာ ဘယ္လုိမွ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္
မကိန္းတည္ႏုိင္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေလးထဲမွာ “အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္။ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္” တဲ့။
ဒီေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ရန္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳ လုပ္ၾကသူ၊
သာသာသာသနာအတြက္၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္၊ သက္ရွိကမၻာေလာကသားေတြနဲ႔
သက္မဲ့ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕
လုပ္ရပ္အားလုံးအေပၚမွာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာျဖစ္ႏုိင္ရမယ္။ သူလုပ္တာပဲ။ ငါလုပ္တာ
မွမဟုတ္တာဆုိၿပီး မနာလုိစိတ္ထားမထားရဘူး။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး “ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ။ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ” တဲ့။ ခု ဒီမွာ
သင္တန္းေတြကုိအပင္ပန္းခံကာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတြနဲ႔
ေငြေၾကးေတြကုိရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံကာ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ၾကတယ္။
ခုလုိသင္တန္းေတြဖြင့္လွစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း အမ်ားတကာေတြ သိ
ေအာင္ေၾကျငာအသိေပးေနတယ္။ ၾကားသိသူေတြ သင္တန္းကုိ ကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္ၿပီး
ကုသုိလ္အမွ်ေတြရယူနိင္ၾကပါေစ။ ကုိယ္တုိင္မတက္ေရာက္ႏုိင္လည္း
အင္တာနက္ကေနတိတ္ေခြေတြကတဆင့္ နာၾကားႏုိင္ၾကပါေစ။ တတ္အားသမွ်
လွဴးဒါန္းမႈေတြျပဳလုပ္ကာ ကုသုိလ္ပါဝင္ႏုိင္ၾကပါေစဆုိၿပီး
ကုသုိလ္ယူႏုိင္ခြင့္လမ္းေတြကုိဖြင့္လွစ္ေပးေနၾကတယ္။ ဒါကုိ
သာဓုေခၚႏုိင္မယ့္သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသုိလ္ ေတြရၾကမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီေတာ့ ခုလုိသင္တန္းမွ ဦးေဆာင္ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေၾကသူေတြဟာ
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ရၾကပါေစရယ္လုိ႔ ေပးေဝေနတဲ့
ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
သုိ႔ေပမယ့္ အထူးသတိထားရမွာက ခုလုိ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနသူေတြဆီက
ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ၊ ကုသုိလ္သံေတြကုိသာ
ထြက္ေပၚျပန္႔ႏွံ႔ေစဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနတယ္ဆုိၿပီး
အခ်င္းခ်င္းမသင့္တင့္ မညီညြတ္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အသံေတြ၊ မတရားအလုပ္ေတြ
လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အသံေတြကုိ ျဖန္႔ေဝ ေပးသလုိမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဒီအသင္းကုိမီွၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကုသုိလ္ရႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အသင္းကုိ ဦးေဆာင္ေနသူေတြကလည္း ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အကုသုိလ္သည္ ေတြသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း သူတစ္ပါးေတြကုိ
ေကာင္းမႈေတြမွ်ေဝႏုိင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။
ကုိယ့္ဆီမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာေတြကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း
သိမ္းဆည္းထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးကုိမွ်ေဝႏုိင္တဲ့စိတ္ထားေတြ
ေမြးျမဴႏုိင္ ၾကပါေစ။ ကုသုိ္လ္အမွွ်ကုိသာေပးေဝေနတဲ့
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနသူေတြျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္သည္ေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။
အကုသိုလ္သည္ေတြ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။
ေနာက္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ
ၾကည္ႏူးေက်နပ္စြာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚဆုိႏုိင္ တဲ့သူေတြ
ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္ဝယ္သူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ အကုသုိလ္ဝယ္သူေတြလည္း
မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။ မုဒိတာစိတ္ထား အျပည့္အဝ ထားႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါေစလုိ႔
တုိက္တြန္းစကားဆုိရင္း နိဂုမ္းခ်ဳပ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၾသဝါဒအခ်ိန္က ငါးမိနစ္ခန္႔သာသတ္မွတ္ေပးထားလုိ႔
မေျပာႏုိင္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္က ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးကာ
အမွ်ေဝတဲ့အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ထပ္ျဖည့္လုိက္ပါတယ္။
အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ၏ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ မွ်ေဝလိုက္ပါသည္။
(၂၇.၃.၂၀၁၂)
မိုးတိမ္ လြင္ျပင္
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။
အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ
ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္
လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔
ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့
မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔
ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္
သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔
ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္
တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔
ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔
အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ
ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔
ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ
အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္
မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။
ရြာေက်ာင္းမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။
ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။
ဝတ္မ တက္မီမွာ အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။
အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက
ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး
သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။
အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔
တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနလုိ႔ ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလွည့္က်တဲ့
ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးပါးက ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးဦးက ျဖစ္ေစ၊ အမွ်
အမွ် အမွွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာလုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အမွ်ေဝရတယ္။ အျခားေသာ
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ အမွ်တစ္ခါေဝၿပီးတုိင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးကုိ
ထုိးႏွက္တယ္။ အဲဒီလုိ ညဦးယံမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ထုိးတဲ့
ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားၿပီဆုိလ်င္ ေတာ့ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔
ေက်ာင္းသားေတြဝတ္တက္ၿပီးလုိ႔ အမွ်ေဝေနၿပီဆုိတာ ၾကားသူမ်ားကသိထားၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားတဲ့သူမ်ားက သာဓု သာဓု သာဓု လုိ႔
ၾကားရာအရပ္ကေန ေက်ာင္းဆီမွန္းေမွ်ာ္ကာ သာဓုေခၚၾကတယ္။
အဲဒီလုိအေလ့အက်င့္ဟာ လူႀကီးေတြပါမက ကစားေနတဲ့ကစားဝုိင္းက
ကေလးေတြအထိေတာင္သက္ေရာက္လုိ႔ တလင္းျပင္မွာ စုေပါင္းက စားေနလ်င္ေတာင္
ကစားတာကုိခဏရပ္လုိ႔ သာဓုေခၚၾကတယ္။ လူႀကီးမိဘမ်ား ကလည္း
ကုိယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြ ေျမးေတြကုိ သာဓုေခၚဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။
လူေတြတြင္မ က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေခြးေတြ၊ ရပ္ရြာထဲရွိ ေခြးေတြလည္း ေအာ္ၾက
အူၾကတယ္။ အျခားအခ်ိန္မွာ ေခြးေတြအူတာကုိ သိပ္သေဘာ မက်က်ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္
ေခြးေတြေအာ္တာအူတာကုိေတာ့ ေခြးေတြသာဓုေခၚ တာပဲလုိ႔ လက္ခံနားလည္ၿပီး
ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါက ေတာရြာဓေလ့ ခ်စ္စရာေလးတစ္ခုေပါ့။
ဒီမွာ ဘာေတြ႕ရလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္တဲ့သူေတြရဲ့လုပ္ငန္းကုိ
ကုိယ္ကုိတုိင္မလုပ္ႏုိင္ေတာင္ ေက်နပ္တတ္ရမယ္။ အားေပး တတ္ရမယ္။
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္တတ္ရမယ္။
သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတတ္ရ မယ္ဆုိတဲ့ ဓေလ့ေကာင္းတစ္ခုကုိပါ။
ဒီကတဆင့္တက္ကာသူမ်ားေတြေကာင္းမႈေကာင္းရာျပဳလုပ္ေနတာကုိ
အတုယူၿပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း သူတုိ႔လုိပဲ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့
အသိမ်ဳိးကုိ ျဖစ္္ေစႏုိင္တယ္။
အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြရဲ႕ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ အားေပးလုိတဲ့စိတ္ထား၊
ကုိယ္တုိင္လည္း ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္လုိတဲ့စိတ္ထားေတြ ထြန္းကားလာပါမွ
ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေလာကႀကီး
ပုိမုိတုိးတက္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့လုပ္ ရပ္ဆုိလ်င္ အားေပးရမယ္။
ကူညီရမယ္။ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ရဘူး။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ
ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့သူရဲ႕သႏၲာန္မွာ ဘယ္လုိမွ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္
မကိန္းတည္ႏုိင္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေလးထဲမွာ “အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္။ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္” တဲ့။
ဒီေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ရန္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳ လုပ္ၾကသူ၊
သာသာသာသနာအတြက္၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္၊ သက္ရွိကမၻာေလာကသားေတြနဲ႔
သက္မဲ့ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕
လုပ္ရပ္အားလုံးအေပၚမွာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာျဖစ္ႏုိင္ရမယ္။ သူလုပ္တာပဲ။ ငါလုပ္တာ
မွမဟုတ္တာဆုိၿပီး မနာလုိစိတ္ထားမထားရဘူး။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး “ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ။ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ” တဲ့။ ခု ဒီမွာ
သင္တန္းေတြကုိအပင္ပန္းခံကာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတြနဲ႔
ေငြေၾကးေတြကုိရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံကာ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ၾကတယ္။
ခုလုိသင္တန္းေတြဖြင့္လွစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း အမ်ားတကာေတြ သိ
ေအာင္ေၾကျငာအသိေပးေနတယ္။ ၾကားသိသူေတြ သင္တန္းကုိ ကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္ၿပီး
ကုသုိလ္အမွ်ေတြရယူနိင္ၾကပါေစ။ ကုိယ္တုိင္မတက္ေရာက္ႏုိင္လည္း
အင္တာနက္ကေနတိတ္ေခြေတြကတဆင့္ နာၾကားႏုိင္ၾကပါေစ။ တတ္အားသမွ်
လွဴးဒါန္းမႈေတြျပဳလုပ္ကာ ကုသုိလ္ပါဝင္ႏုိင္ၾကပါေစဆုိၿပီး
ကုသုိလ္ယူႏုိင္ခြင့္လမ္းေတြကုိဖြင့္လွစ္ေပးေနၾကတယ္။ ဒါကုိ
သာဓုေခၚႏုိင္မယ့္သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသုိလ္ ေတြရၾကမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီေတာ့ ခုလုိသင္တန္းမွ ဦးေဆာင္ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေၾကသူေတြဟာ
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ရၾကပါေစရယ္လုိ႔ ေပးေဝေနတဲ့
ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
သုိ႔ေပမယ့္ အထူးသတိထားရမွာက ခုလုိ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနသူေတြဆီက
ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ၊ ကုသုိလ္သံေတြကုိသာ
ထြက္ေပၚျပန္႔ႏွံ႔ေစဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနတယ္ဆုိၿပီး
အခ်င္းခ်င္းမသင့္တင့္ မညီညြတ္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အသံေတြ၊ မတရားအလုပ္ေတြ
လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အသံေတြကုိ ျဖန္႔ေဝ ေပးသလုိမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ဒီအသင္းကုိမီွၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကုသုိလ္ရႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အသင္းကုိ ဦးေဆာင္ေနသူေတြကလည္း ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အကုသုိလ္သည္ ေတြသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း သူတစ္ပါးေတြကုိ
ေကာင္းမႈေတြမွ်ေဝႏုိင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။
ကုိယ့္ဆီမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာေတြကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း
သိမ္းဆည္းထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးကုိမွ်ေဝႏုိင္တဲ့စိတ္ထားေတြ
ေမြးျမဴႏုိင္ ၾကပါေစ။ ကုသုိ္လ္အမွွ်ကုိသာေပးေဝေနတဲ့
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနသူေတြျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္သည္ေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။
အကုသိုလ္သည္ေတြ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။
ေနာက္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ
ၾကည္ႏူးေက်နပ္စြာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚဆုိႏုိင္ တဲ့သူေတြ
ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္ဝယ္သူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ အကုသုိလ္ဝယ္သူေတြလည္း
မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။ မုဒိတာစိတ္ထား အျပည့္အဝ ထားႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါေစလုိ႔
တုိက္တြန္းစကားဆုိရင္း နိဂုမ္းခ်ဳပ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၾသဝါဒအခ်ိန္က ငါးမိနစ္ခန္႔သာသတ္မွတ္ေပးထားလုိ႔
မေျပာႏုိင္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္က ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးကာ
အမွ်ေဝတဲ့အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ထပ္ျဖည့္လုိက္ပါတယ္။
အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ၏ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ မွ်ေဝလိုက္ပါသည္။
(၂၇.၃.၂၀၁၂)
မိုးတိမ္ လြင္ျပင္
No comments:
Post a Comment