ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။
အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ
ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္
လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔
ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့
မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔
ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္
သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔
ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္
တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔
ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔
အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ
ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔
ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ
အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္
မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။
ရြာေက်ာင္းမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။
ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။
ဝတ္မ တက္မီမွာ အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။
အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက
ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး
သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။
အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔
တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။
အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ
ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္
လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔
ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့
မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔
ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္
သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔
ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္
တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔
ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔
အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ
ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔
ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ
အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္
မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။
ရြာေက်ာင္းမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။
ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။
ဝတ္မ တက္မီမွာ အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။
အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက
ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး
သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။
အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔
တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။