Tuesday 15 September 2009

ညႊန္းဆုိ ဖဲြ႔သီအပ္ေသာ ေမတၱာတရား

ေမတၱာသည္ ရန္ကင္းၿငိမ္း၏

အၾကင္သူသည္ သတၲဝါအားလုံးတို့အေပၚ ၌ ေမတၲာစိတ္ အဖို့အစုရွိသည္ျဖစ္၍
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမွ် မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မညႇဥ္းဆဲ၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း မသတ္ျဖတ္ေစ။
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း အႏိုင္မယူ၊
သူတစ္ပါးတို့ကိုလည္း အႏိုင္မက်င္႕ေစ။
ထိုေမတၲာပြားသူအား တစ္စုံတစ္ခုေသာ အတြင္းရန္ အျပင္ရန္ဟူ၍ မရွိႏိုင္။
(အဂၤုတိၱဳရ္ပါ႒ိေတာ္ ။ ပထမတဲြ ေမတၱသုတ္ .. ၄၄၃။)

ေမတၱာ၏ အက်ိဳးအာနိသင္

ေမတၲာ၏ အက်ဳိးအာနိသင္သည္ အလြန္မ်ားျပား ႀကီးမားျမင္႕ျမတ္၏။ ဘဝသမၸတၲိ
အက်ဳိးေပးသန္ေသာ ေကာင္းေသာကံတကာထဲတြင္ ဤေမတၲာကံသည္ အထြတ္ျမတ္ဆုံး
အသာဆုံးတည္း။ ေမတၲာကံကို တုၿပိဳင္ႏိုင္ေသာ ကံဟူ၍ မရွိေပ။
ေသကၡ်ေတာင္ဆရာေတာ္ဦးတိေလာက

ေမတၱာအာနိသင္

ေမတၱာတရားက ုိ ပြားမ်ားၿခင္းသည ္ အက်ဳးိ စီးပြားကုိ
အလုိရွိသူတုိ႔အတြက္လည္း ေကာငး္ ၊ အလုိမရွိသူတုိ႔အတြက္လည္းေကာငး္
ကုသိုလ္ေက်းဇူးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္၏။
လူတိုင္း လူတိုင္းသည္ အာနိသင္ႀကီးမားလွေသာ ေမတၲာ
ပြားမ်ားျခင္းကို ေကာင္းစြာ မွီဝဲအပ္၏။
(မိလိႏၵပဥႇာ၊ ေမတၲာဘာဝနာနိသံသ-၁၉၇။)

ေဒါသကုိေမတၱာၿဖင့္ေၿဖသိမ့္

ေဒါသကို သူယုတ္တို႔ မွီဝဲ၏။
ေမတၱာကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔ မွီဝဲ၏။
ေမတၱာသည္ အ႐ႈံးေပးျခင္း မဟုတ္။
ေဒါသသည္သာ ဆံုး႐ႈံးျခင္းျဖစ္၏။
ေဒါသဟူသည္ ထြက္စရွိလွ်င္ ထြက္ခ်င္၏။
ေမတၱာျဖင့္ ေျဖသိမ့္ႏွိပ္ကြပ္ဖန္မ်ားလွ်င္
ေဒါသသည္ အပိုးေသ၍လာ၏။
ျခံခုန္တတ္ေသာ ႏြားကို ႏွိပ္ကြပ္ဖန္မ်ားလွ်င္
ျခံမခုန္ေတာ့သကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။

(ေဒါသကထာ၊ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္)


ေမတၱာသည္ သီတာေရစင္

ေမတၱာတရားတည္ရွိရာ ထြန္းကားရာ အရပ္မ်ား၌
မည္သို့ေသာ ခ်မ္းသာမႈမ်ဳိးႏွင္႕မွ် မတူေသာ
ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ား ကိန္းဝပ္ေနၿမဲျဖစ္၏။
ထို့ေၾကာင္႕ သီလကို ပန္းရနံ့ႏွင႕္ႏိႈင္း၏။
ေမတၱာကို သီတာေရစင္ႏွင္႕ ဥပမာျပဳၾကသည္။




Type the rest of your post here.

Monday 6 July 2009

လၿမတ္၀ါဆုိ

ဒီေန႔ဟာ ၿမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အထြက္အၿမတ္ေနထူးၿဖစ္တဲ့ ၀ါဆုိလၿပည့္ေလးၿဖစ္ပါတယ္.။
မနက္ပုိင္း မိမိတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အိႏိၵယမွ PHD စာတမ္းၿပဳစုေနေတာ္မႈတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးထံမွSkype .VZO တုိ႔၏အကူအညီၿဖင့္ သီလယူၿခင္း၊ ေန႔ထူးေလးမွာတရားနာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ဤသုိ႔တရားပဲြေလးၿဖစ္ေၿမာက္ေအာင္ ကူညီလုပ္ေဆာင္ လမ္းၿပေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ ကြ်န္ေတာ့္အကုိကုိ၀င္းၿမင့္ေဇာ္တုိ႔ကုိလည္း ဤေနရာမွေန၍ ရုိေသေလးစား ေက်းဇူးတင္မိပါေၾကာင္း ႏွင့္တရားပဲြအၿပီးတည့္ခင္းေကြ်းေမြး အလွဴဒါနၿပဳၾကသည့္ ညီငယ္မ်ားကုိလည္း ထပ္ေလာင္းေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာလုိပါတယ္။။
လၿမတ္၀ါဆုိေဆာင္းပါးေလးက ဒီေန႔ထုတ္ၿမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွာပါရွိတဲ့ ဆရာဦးေအာင္မြန္(မဟာ၀ိဇၨာ) ရဲ႔
ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကုိ မွတ္သားနာယူဖြယ္အၿဖစ္ အေ၀းေရာက္ေနေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အတြက္
တင္ၿပေပးလုိက္ရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။...
ျမန္မာဆယ့္ႏွစ္လတြင္ ဝါဆိုလသည္ စတုတၴေျမာက္လ ျဖစ္သည္။
ဝါဆိုလသည္ ဝႆႏၲမိုးဥတုျဖစ္သည္။ ရာသီမွာ ကရကဋ္၊ ရာသီ႐ုပ္ကား
ပုစြန္လံုး၊ တာရာမွာ ဆင္တာရာ ျဖစ္၏။ ျပဳဗၺာသာဠ္နကၡတ္သည္ လမင္းႏွင့္
ယွဥ္ၿပိဳင္လင္းလက္သည္။ ရာသီပန္းမွာ ပုန္းညက္ပန္းျဖစ္၍ ရာသီပြဲကား
ပၪၥင္းခံပြဲေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို နဝေဒး၏ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီဘြဲ႕၌....
''ဝါဦးေခၚမွတ္၊ ကရကဋ္လက္၊
ၿပိဳးျပက္ေရာင္ဝွန္၊ ျပဳဗၺာသာဠ္ႏွင့္၊
နတ္မြန္ေပ်ာ္စက္၊ ပုန္းညက္ၾကာခိုင္၊
ၾကဴလိႈင္ပ်ံ႕သင္း၊ ပၪၥင္းေတာ္ပြဲ
ညံမစဲသည္၊ ႐ိုက္ႏႊဲေၾကြးေၾကာ္ကာတည့္ေလး''ဟူ၍လည္းေကာင္း
ဦးယာ၏ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီဘြဲ႕ လူးတား (၁၂)ပိုဒ္တြင္
''ပန္းမ်ားလိႈင္ၾကဴ၊မၪၨဴေရႊရြက္၊ ပုန္းညက္ႀကိဳင္သင္း၊
ပၪၥင္းေတာ္ပြဲ၊ သဲသဲအုတ္ေအာ္၊ ရႊင္ေပ်ာ္လွည့္ပတ္...'' ဟူ၍
လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိရပါသည္။
ဝါဆိုလျပည့္ေန႔သည္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ဘဝျဖစ္ေတာ္စဥ္၌
ထူးျခားမြန္ျမတ္ မဂၤလာအထပ္ထပ္ျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ ရက္မြန္ေန႔ျမတ္လည္း
ျဖစ္ေပ၏။
မဟာသကၠရာဇ္(၆၇)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ ၾကာသပေတးေန႔ မိုးေသာက္ယံ
အခ်ိန္တြင္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ မိဖုရားေခါင္ သီရိမဟာမာယာေဒဝီသည္
၄င္း၏ ဝမ္းၾကာတိုက္အတြင္း ဆင္ျဖဴေတာ္ျမတ္သည္ လက္ယာရစ္လွည့္ၿပီး
လက္ယာနံပါးမွ ဝင္ေရာက္သည္ဟု အိပ္မက္ျမင္မက္ေတာ္မူသည္။ ဤကား
အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၴ ပဋိသေႏၶယူေတာ္မူျခင္းတည္း။
အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၴမင္းသား သက္ေတာ္ (၁၆)ႏွစ္ ေရာက္ေသာ္
ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးက သားေတာ္အား ေတာထြက္သြားမည္ကို
စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာမထြက္ေစရန္ ေႏြရာသီ၌ စံျမန္းေစရန္
''သုရမၼ'' မည္ေသာ စံနန္းျပာသာဒ္၊ မိုးရာသီတြင္ စံျမန္းရန္ ''သုဘ''
စံနန္းျပာသာဒ္၊ ေဆာင္းရာသီအတြက္ ''ရမၼ'' စံနန္း ျပာသာဒ္မ်ား
တည္ေဆာက္ေစၿပီး လွည့္လည္စံျမန္းေစသည္။ ေရႊအဆင္းႏွယ္လွပသည့္
ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးေတာ္မူ၍ အာ႐ံုငါးပါးျဖင့္ ထီးနန္း
စည္းစိမ္ကို ခံစားေတာ္မူေစပါသည္။
မဟာသကၠရာဇ္ (၉၆)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔တြင္ အေလာင္းေတာ္သည္
ျမင္းေလးစီးကေသာ ရထားျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူခဲ့၏။ ဤတြင္
သူအိုတစ္ဦးကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့၏။ မိမိလည္း ထိုသို႔အိုရမည္ကို ဆင္ျခင္
ေတာ္မူသည္။ ေနာက္အႀကိမ္မ်ား၌လည္း သူနာ၊ သူေသတို႔ကို ျမင္မိျပန္ေသာ္
မိမိလည္း ထိုသို႔ နာရ၊ ေသရမည္ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္မိေလသည္။ေနာက္ဆံုး
တစ္ႀကိမ္၌ကား ရဟန္းတစ္ပါးကို ျမင္ေတြ႕ေတာ္မူရာ ရဟန္း၏ အက်င့္
သီလသည္ သတၱဝါတို႔အက်ဳိးကို ျဖစ္ထြန္းေစပံုႏွင့္ ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပံုကို
ဆင္ျခင္မိသျဖင့္ မိမိလည္း ရဟန္းျပဳရန္ ဓိ႒ာန္ေတာ္မူေလသည္။
ဤသို႕ျဖင့္ မဟာသကၠရာဇ္ (၉၇)ခုႏွစ္၊ ဝါဆိုလျပည့္ တနလၤာေန႕
ညဥ့္သန္းေခါင္ယံမွာ ဆႏၷအမတ္ကိုေခၚလ်က္ က႑ကျမင္းေတာ္ျဖင့္
ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ အေနာ္မာျမစ္ကမ္းေရာက္ေသာ္ တစ္ကိုယ္
တည္း က်င့္ၾကံအားထုတ္ရန္ရည္သန္၍ အဝတ္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ က႑က
ျမင္းကို ဆႏၵအမတ္အားလႊဲအပ္ကာ ေနျပည္ေတာ္သို႕ ျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ္
မူပါသည္။
အေလာင္းေတာ္သည္ ဥ႐ုေဝလေတာဝယ္ သဗၺညဳတဥာဏ္ကိုရလို၍
ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို ေျခာက္ႏွစ္တိုင္ က်င့္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
သို႕ရာတြင္ သဗၺညဳတဥာဏ္မရႏိုင္သျဖင့္ မဇၥၽိမပဋိပဒါလမ္းေၾကာင္း
ေျပာင္းကာ က်င့္ရာတြင္မွ ဘုရားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ေတာ္မူေလ၏။ မဟာ
သကၠရာဇ္ (၁ဝ၃) ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႕တြင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး
မဟာသကၠရာဇ္ (၁ဝ၃)ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ စေနေန႕ ညခ်မ္း ေနမင္းဝင္လုဆဲ၊
လမင္းထြက္ျပဴဆဲတြင္၊ ''ေဒြေမ ဘိကၡေဝ'' အစခ်ီလ်က္ တရားဦးဓမၼစၾကာ
ကို မိဂဒါဝုန္ေတာအတြင္း ပဥၥဝဂီၢငါးဦးအား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ဝါဆိုလ၌ ပဥၥင္းခံပြဲက်င္းပရျခင္းမွာလည္း ဘုရားရွင္သည္ မိဂဒါဝုန္
ေတာတြင္ ပဥၥဝဂၢီငါးဦးႏွင့္အတူ နတ္ျဗဟၼာမ်ားစြာအား ဓမၼစၾကာတရားဦး

ေဟာေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပဥၥဝဂၢီတို႕က ဘုရားရွင္ထံ ရဟန္းျပဳခြင့္ ပန္ၾကားၾက
သည္။ ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၍ ''ဧဟိဘိကၡဳ'' ရဟန္းအျဖစ္ကို ရၾက
သည္။ ဤသည္ကို အရင္းခံ၍ ဝါဆုိလတြင္ ပၪၥင္းခံပြဲကို အစဥ္အဆက္
တခမ္းတနား က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤလျမတ္ဝါဆိုမွာပင္ ျမတ္ဘုရားရွင္သည္ သတၱမဝါကို တာဝတႎသာ
နတ္ျပည္၌ ကပ္ေတာ္မူလ်က္ မယ္ေတာ္နတ္သားအမွဴးျပဳေသာ နတ္၊ သိၾကား၊
ျဗဟၼာအေပါင္းအား တစ္ဝါတြင္းလံုးအဘိဓမၼာတရားကိုေဟာေတာ္မူပါသည္။
ေန႕စဥ္ လူ႕ျပည္သို႕ၾကြေတာ္မူ၍ စႏၵကူးေတာ၌ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးကာ ေန႕သန္႔
ေနေတာ္မူစဥ္ အရွင္သာရိပုတၱရာအား အဘိဓမၼာတရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို
ေဟာေတာ္မူပါသည္။ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္၌ နိမၼိတ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္က
ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူေနသည္။ ဤသို႕တစ္ဝါတြင္းလံုး တာဝတိ ံသာ၌
ေဟာေတာ္မူျပီး ဝါပကင္းလြတ္ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႕တြင္ လ႕ူျပည္လူ႕ရပ္
သကၤႆနဂိုရ္ျပည္သို႕ ပတၱျမားေစာင္းတန္းျဖင့္ သက္ဆင္းေတာ္မူပါသည္။
ဤလျမတ္ဝါဆုိမွာပင္ တိတၴိတကၠတြန္းတုိ႔အား တန္ခိုးျပာဋိဟာျပေတာ္မူ
ခဲ့သည္။ မဟာသကၠရာဇ္ (၁ဝ၉)ခုႏွစ္ ဝါဆုိလျပည့္ညခ်မ္း၌ သာဝတၴိျပည္၊
က႑မည္ေသာ သရက္ျဖဴပင္အနီး၌ ရတနာစႀကႍကုိဖန္ဆင္း၍ ႏွစ္ဆယ့္ေလး
ယူဇနာရွိေသာ လူပရိသတ္ႏွင့္တကြ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔အား ေရအစုံ မီးအစံု
တန္ခုိးျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူခဲ့သည္။
ဝါဆုိလအမည္ကို ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္စာမ်ား၌ 'ျမြမယ္တာလ၊
ႏြယ္တာလ၊ ေႏြတာလ၊ မလြယ္တာလဟု' အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ရပါသည္။
မလြယ္မွာ ေျမသုိ႔မဟုတ္ လယ္ေျမဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ မုိးတြင္းကာလ
စိမ္းလန္း ရွင္သန္လ်က္ရွိေသာ လယ္ေျမယာေတာမ်ားအတြင္း ျဖတ္သန္းကာ
ေဒသစာရီလွည့္လည္သြားလာၾကေသာ ရဟန္း သံဃာတုိ႔ေၾကာင့္ လယ္
ယာမ်ား၊ ျမက္၊ သစ္ပင္၊ သီးႏွံပင္မ်ား ပ်က္စီးကုန္ၾကသည္။ ထုိအေၾကာင္းကို
ရာဇၿဂဳိဟ္ျပည္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာ
ဘုရား ၾကားသိေတာ္မူသည္တြင္ ရဟန္းတုိ႔အား စည္းေဝးေစၿပီး ''ရဟန္းတုိ႔
ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ဝါဆုိျခင္းကုိ ငါဘုရား ပညတ္ေတာ္မူ၏''ဟု မိန္႔ေတာ္
မူသည္။
ဤသုိ႔ႏွင့္ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၁ရက္ေန႔တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္
မိမိတုိ႔ သီတင္းသံုးမည့္ေက်ာင္း၌ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ဝယ္
''ဣမသၼႎ ဝိဟာေရ ဣမံေတမာသံဝႆံ ဥေပမိ'' ဤေက်ာင္းတြင္ မုိးသံုးလ
ပတ္လံုး ဆည္းကပ္ပါမည္ဟု ရြတ္ဆုိဝါကပ္ၾကရသည္။ ထုိအခါမွစ၍ ရဟန္း
ေတာ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔သီတင္းသံုးေနထုိင္ရာ ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွ အရပ္
တစ္ပါးသုိ႔ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန ခရီးထြက္ခြာျခင္း မျပဳရဘဲ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္
၁ရက္မွ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔အထိ ဝါဆုိ ဝါကပ္ေတာ္မူၾကရေပသည္။
သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ဝါဆိုဝါကပ္က်င့္သံုး
ေဆာက္တည္ေတာ္မူၾကေသာကာလ၌ ဗုဒၶႏြယ္ဝင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းသည္
လည္း ဥပုသ္သီတင္းေန႔တုိင္း ေဆာက္တည္ၾက၊ တရားဓမၼနာၾကားေဆြးေႏြး
ျခင္းမ်ား ျပဳၾက၏။ ဝိပႆနာစခန္းမ်ား၌ စခန္းဝင္ တရားအားထုတ္ၾကပါ
သည္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ားမွာ လွဴဒါန္းေကြၽးေမြးျခင္း၊ သက္ႀကီးဝါႀကီး
မ်ားအား ပူေဇာ္သကၠာရျပဳျခင္း၊ သက္သတ္လြတ္စားျခင္း၊ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ငါး၊
ငွက္တုိ႔ကုိ ေဘးမဲ့လႊတ္ျခင္းစသည့္ ေကာင္းမႈမ်ားျပဳၾကသည္။ ဝါတြင္း
ကာလအတြင္း ထိမ္းျမားလက္ထပ္မဂၤလာျပဳျခင္းမ်ားကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္
ၾကရေလသည္။
ၿခံဳငံု၍ဆုိရလွ်င္ ဝါဆုိလ၊ ဝါဆိုလျပည့္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အခါ
သမယတုိ႔သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔အဖုိ႔ လထူးလျမတ္၊ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္၊
အခါထူး အခါျမတ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔က်ေရာက္တုိင္း
ႏုိင္ငံတစ္ဝန္း ဗုဒၶႏြယ္ဝင္တုိ႔၏ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ျမတ္ ရြတ္ဖတ္
သရဇၥ်ာယ္သံမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္အုန္းအုန္း ရွိလွေပသည္။
လျမတ္ဝါဆုိသည္ ဘာသာ၊ သာသနာ အစဥ္အလာေကာင္းမ်ား၊ ကုသုိလ္
ေရးရာမ်ား၊ ႐ိုးရာဓေလ့ေကာင္းမ်ားျပည့္စုံလ်က္၊ မဂၤလာ က်က္သေရရွိ
လွေသာ အခါေတာ္ထူး ျဖစ္ေပသည္။ ဤရက္ျမတ္အခါတြင္ သတၱဝါ
ခပ္သိမ္း၊ ေကာင္းက်ဳိးလုိအင္ဆႏၵ ျပည့္ဝၾကေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းလုိက္ရ
ပါသည္။

Friday 15 May 2009

အလုပ္ၿဖစ္မွာလား ၊ အၿဖစ္လုပ္မွာလား

၀ီရိယကုိမွီ၍ အသက္ရွင္ရသူ၊ ေကာင္းမႈကံ၏ ေကာင္းက်ိဳးကုိမွီ၍အသက္ရွင္ရသူ၊ ႏွစ္ခုလုံးကုိမွီ၍ အသက္ရွင္ရသူ၊ ႏွစ္ခုလုံးကုိမမီွဘဲ အသက္ရွင္ရသူဟု ပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္းဘုရားရွင္ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
အထက္ပါသုတၱန္ကုိ ၾကည့္ကသာမန္လူအမ်ားစုက လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လုပ္ဆုိသည့္အတုိင္း ပါးစပ္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လက္ကအၿမဲလႈပ္ေနရေသာသေဘာရွိပါသည္။ ဒါကုိေထာက္ကဘ၀ဆုိတာ ရုံးကန္လႈပ္ရွားၿခင္းဟူေသာအဆုိက မွန္ကန္ေပသည္. သာမန္လူအမ်ားစုမွာ၀ီရိယမရွိ၍မရ၊ ၀ီရိယမစိုက္၍မရ ၊မရုန္း၍မရ မလႈပ္ရွား၍မရ၊ မၾကိဳးစား၍မရ၊ သူ႔အရႊယ္နဲ႔သူ ၀ီရိယစုိက္ထုတ္ကာရုန္းကန္ေနရ၊ လႈပ္ရွားေနရ၊ ၾကိဳးစားေနရသည္သာ၊ မိမိတုိ႔ဘ၀အေနအထားကုိက ၀ီရိယကုိမွီ၍အသက္ရွင္ေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
လူ၏တန္ဖုိးကား အလုပ္သာၿဖစ္သည္၊ လူ၏အရည္အေသြးကုိေတာက္ေၿပာင္ေစသည္ကား အလုပ္သာၿဖစ္သည္ လူ၏အရည္အေသးကုိေတာင္ေၿပာင္ေစသည္ကား အလုပ္သာၿဖစ္သည္၊လူ၏တန္ဖုိးကုိၿမင့္တင္ေပးႏုိင္သည္ကား အလုပ္သာၿဖစ္သည္၊ အလုပ္လုပ္သူတုိ႔ ၾကီးပြားၾကသည္၊ အလုပ္လုပ္သူတုိ႔အထက္ေရာက္ၾကသည္။ ထိပ္မွာေရာက္ေနသူအမ်ားစုကုိၾကည့္လွ်င္ အလုပ္ၾကိဳးစားသူတုိ႔သာၿဖစ္သည္ကုိ ေတြ႔ရပါမည္။
ကုိယ္တက္ထားသည့္ အတက္ပညာေပၚမႈတည္၍ လုပ္ငန္းခြင္ကုိ၀င္ၾကရသည္၊ အသက္ရွိသူတုိင္းအသက္ေမြးဖုိ႔၊၀မ္းရွိသူတုိင္း၀မ္းေက်ာင္းဖုိ႔အလုပ္တစ္ခုခု
ကေတာ့လုပ္ေနၾကရသည္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကတစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယအတြက္၊ တခ်ိဳ႔ကမိသားစုအတြက္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကမိသားစုအတြက္၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကၿမိဳ႔ရြာအတြက္ တုိင္းၿပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္၊ ဘာသာသာသနာအတြက္ ကုိယ္နီးစပ္ရာ၊ကုိယ္သန္ရာ လုပ္ေနၾကရသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အလုပ္ၿဖစ္ၿခင္းႏွင့္အၿဖစ္လုပ္ၿခင္းဟုႏွစ္မ်ိဳးေတြ႔ရသည္၊ အလုပ္ၿဖစ္ၿခင္းဟူသည္ စံခ်ိန္စံညႊန္းမီၿခင္း၊ မမွီေသာ္မွ လက္ခံႏုိင္ေလာက္သည့္အေနအထား၊ တူတူတန္တန္ၿဖစ္ၿခင္းၿဖစ္သည္၊ အၿဖစ္လုပ္ၿခင္းဟူသည္ မည္ကာမတၱအၿဖစ္မွ်သာလုပ္ၿခင္း
ၿဖစ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႔လည္းအလုပ္ၿဖစ္ၾကသည္၊ တစ္ခ်ိဳ႔လည္းအလုပ္မၿဖစ္ၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႔အလုပ္မၿဖစ္
သၿဖင့္အၿဖစ္လုပ္ေနၾကရသည္။အလုပ္မၿဖစ္မွန္းသိပါလ်က္ေပေတစြာလုပ္ေနေသာအခါပုိ၍
ပင္အလုပ္မၿဖစ္ဘဲရွိေတာ့သည္။အၿဖစ္လုပ္သူေတြပုိ၍မ်ားမ်ားလာသည္၊တစ္ခ်ိဳ႔ကုိယ္ကုိယ္ကုိယ္“
အလုပ္ၿဖစ္သူလား၊ အၿဖစ္လုပ္သူလား”ဟုပင္စဥ္းစားမည့္ပုံမေပၚ၊ လုပ္ၿမဲတုိင္းသာ ေပ၍သာလုပ္ေနၾကသည္။
လူဟူသည္လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္ရွိရမည္၊ လုပ္တက္ကုိင္တက္ရွိရမည္၊အလုပ္လုပ္ေနရမည္
အလုပ္ေပၚေစတနာထက္သန္ရမည့္၊ အလုပ္ႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရပုိင္ခြင့္ေတြၿဖစ္ေပၚလာေပမည္၊ ရပုိင္ခြင့္ဟူသည္ ခံစားခြင့္ပင္ၿစဖ္သည္။ ထုိလုပ္ပုိင္ခြင့္၊ ရပုိင္ခြင့္၊ ခံစားခြင့္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္တက္ကုိင္တက္ဟူေသာ အရည္အသြးေပၚ၌သာတည္ရမည္၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္၊ရပုိင္ခြင့္ခံစားခြင့္တုိ႔ကတုိ႔က အက်ိဳးၿဖစ္သည္၊ လုပ္တက္ကုိင္တက္ဟူေသာ အရည္အေသြးကအေၾကာင္းၿဖစ္သည္၊ အက်ိဳးသည္အေၾကာင္းေပၚ၍သာ မွီတည္သည္ “အေၾကာင္းရွိမွ အက်ိဳးၿဖစ္မည္”.။အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းတည္ေဆာက္ၿပီးမွသာ အက်ိဳးေကာင္းေကာင္းေမွ်ာ္လင့္ရမည္၊ လက္ခံ၇မည္ၿဖစ္သည္။
ေမတၱသုတ္နိဒါန္း၌ သေကာ- စြမ္းႏုုိင္သူသည္၊အႆ-ၿဖစ္ရမည္ဟုဆုိသည္။ကုိယ္လုပ္သည့္အလုပ္ကုိစြမ္းရမည္၊ ကြ်မ္းရမည္။စြမ္းေဆာင္ဟုဆုိသၿဖင့္ စြမ္းမွသာေဆာင္ႏဳိင္လိမ့္မည္၊ ကြ်မ္းက်င္မွလိမၼာဟူေသာအဆုိရွိ၏ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကုိကြ်မး္က်င္မွသာ လိမၼာသူၿဖစ္လိမ့္မည္၊ လိမၼာရာေရာက္လိမ့္မည္ အသိအမွတ္ၿပဳၿခင္းခံရေပမည္။အလုပ္လုပ္ၾကၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ သုိ႔မဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ၾကေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ “ငါအလုပ္ၿဖစ္မွာလား၊ အၿဖစ္လုပ္မွာလား” ဆုိတာကုိေတာ့ မၿဖစ္မေနကုိစဥ္းစားရမည္။မိမိကုိယ္ပုိင္ ပုဂၢလိကအလုပ္က ေၿမခရမ္းပ်ိဳး၍ ရႏုိင္ေသာ္လည္းအမ်ားႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ အလုပ္ကေၿမခရမ္းပ်ိဳးလုပ္၍မရ။ လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္အလုပ္ႏွင့္တူေအာင္ လုပ္ေပးရေတာ့မည္၊ အၿဖစ္လုပ္၍မရ၊ အလုပ္ၿဖစ္ရေတာ့မည္ ၊အလုပ္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးရေတာ့မည္။ ထုိအလုပ္အတြက္ မိမိ၌ကြ်မ္းက်င္မႈအရည္အခ်င္းမရွိမၿဖစ္လုိအပ္လာသည္။
ပဲြမ၀င္ခင္အၿပင္ကက်င္းပဆုိသလုိ ထုိအလုပ္ကုိ တာ၀န္ခံလုပ္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ထုိအလုပ္ႏွင့္စပ္၍ မိမိမွာတက္မႈ၊ သိမႈ၊ ကြ်မ္းက်င္မႈအရည္အခ်င္းေတြ ေရွးဦးစြာၿဖည့္ဆည္းထားမွေတာ္ကာာက်မည္၊။ အလွဴဒါနၿပဳလုပ္ရာတြင္လည္း လွဴမည့္ၾကံ၊ မလွဴခင္ကစဥ္းစား၊ မၿပတ္သားလွ်င္ မလွဴနဲ႔ဆုိသလုိမစြမ္းလွ်င္ မေဆာင္တာဘဲေကာင္းသည္။
အလုပ္ၿဖစ္ေအာင္မလုပ္တက္လွ်င္ ၊မေဆာင္ရႊက္တက္လွ်င္မလုပ္တာပဲေကာင္းသည္၊ အၿဖစ္ကုိေတာ့မလုပ္သင့္၊ အလုပ္တစ္ခုကုိလုပ္ေတာ့မည္ၾကံလွ်င္ “ငါအလုပ္ၿဖစ္မွာလား၊ အၿဖစ္လုပ္မွာလား”ဆုိတာေတာ့ မိမိကုိယ္ကုိေမးၿဖစ္ေအာင္ေမးၾကရလိမ့္မည္ၿဖစ္ပါသည္။
အခ်ဳပ္အားၿဖင့္ ဓမၼပိယဆရာေတာ္ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ ေရးသားဆုံးမေတာ္မႈတဲ့ “အလုပ္ၿဖစ္မွာလား၊ အၿဖစ္လုပ္မွာလား”တရားေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္မွီးၿငမ္းေရးသားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေနၿဖင့္လည္း စာဖတ္သူမ်ားကုိ
ခုလက္ရွိေလွ်ာက္လမ္းေနရေတာ့ လမ္းေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းအသြယ္သြယ္တြင္ အမွန္တကယ္
လက္ခံယုံၾကည္ရေသာ အလုပ္ၾကိဳးစားသူ အလုပ္ၿဖစ္ၾကသူေတြမ်ားၿဖစ္ၾကေစဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ကဒီေကာင္ “အၿဖစ္ဘဲလုပ္တက္ပါလား”ဆုိတဲ့မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမထင္က်န္ရစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ႏွင့္
ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကုိ ႏူိးႏုူိးၾကားၾကား ၾကိဳးၾကိဳးစားစားရင္ဆုိင္ၿဖတ္သန္းႏုိင္ၾကေစဖုိ႔
ႏိူးေဆာ္တုိက္တြန္းလုိက္ရေပေတာ့သည္။
ၿငိမ္းေအးထြန္း
(၁၆.၀၅.၂၀၀၉)

Thursday 2 April 2009

အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု ၀န္းသုိၿမိဳ႔၊ ခႏီးၱစာသင္တုိက္ ဆရာေတာ္ (၁၂၅၆-၁၃၄၈)

စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ကသာခရုိင္ ၊၀န္းသုိၿမိဳ႔၊ခႏီးၱစာသင္တုိက္ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၱသုဇန၏
ေထရုပၸတၱိအက်ဥ္း



ၿပည္ပေရာက္ေနတုန္း၊ ကုိယ့္ေမြးရပ္ေၿမေဒသမွ ထူးၿခားမြန္ၿမတ္သည့္ဆရာေတာ္ၾကီး
ၿဖစ္ေတာ္မႈေေသာ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု ဘဲြ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ကသာခရုိင္ ၊၀န္းသုိၿမိဳ႔၊ ခႏီးၱစာသင္တုိက္ဆရာေတာ္ဘဒၵႏ ၱသုဇန၏
ေထရုပၸတၱိအက်ဥ္းအားၾကည္ညိဳ ဂုဏ္ေဖာ္ တင္ၿပလုိက္မိပါေတာ့သည္…
“ဆရာေတာ္သည္ မေကြးတုိင္း ထီးလင္းၿမိဳ႔၊ ကဇြန္းေဒါင့္ရႊာ ခမည္းေတာ္ ဦးလယ္ေရာက္၊
မယ္ေတာ္ ေဒၚေရႊၿမင့္တုိ႔မွ သကၠရာဇ္ ၁၂၅၆ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလၿပည့္ေက်ာ္ ၈ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ မီးရွဴးသန္႔စင္ ဖြားၿမင္ေတာ္မႈသည္။ေမြးခ်င္း ၁၂ေယာက္ရွိသည့္အနက္
ဆရာေတာ္သည္ ဒုတိယသားရတနာၿဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာေမြးဖြားၿပီးခ်ိန္မွစ၍
မိဘတုိ႔မွာ စီးပြားဥစၥာ တုိးတက္လာသၿဖင့္ ေမာင္သာတုိးဟုအမည္ေတာ္ တြင္ခဲ့ေလသည္။
ပဗၺဇဖၹ ႏွင့္ ဥပသမၸဒ
ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာသည္ ၁၁ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တုိ႔၏ ပစၥယာႏုဂၢဟၿဖင့္ ကဇြန္းေဒါင့္ရြာ ဂုိဏ္းေဖာက္ဆရာေတာ္ထံ၌ ရွင္သာမေဏအၿဖစ္သုိ႕
ေရာက္ရွိေတာ္မႈသည္။ ရွင္သာမေဏ ဘဲြ႔မွာ ရွင္သီရိၿဖစ္သည္။။
၁၂၇၅ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၉ရက္ေန႔တြင္ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ ေရႊေက်ာင္းအေရွ႔ေရႊဂူၾကီးဘုရားအနီး ခ႑သိမ္ၾကီး၌ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ အေရွ႔ေရ၀န္းတုိက္
ဆရာေတာ္ ဦးဇယႏၱကုိ ဥပဇၥ်ာယ္ၿပဳလွ်က္ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ စပါးႏွင့္ဆန္ကုန္သည္ၾကီး ဦးသာေၿပာ၊ ေဒၚေဒၚအဲတုိ႔၏ ပစၥယာႏုဂၢဟကုိ ခံယူကာၿမင့္ၿမတ္ေသာ ရဟန္းအၿဖစ္သုိ႔ေရာက္ေတာ္မႈသည္။
ရဟန္းၿဖစ္ေတာ္မႈၿပီးေနာက္ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ ပထမခႏ ၱီးဆရာေတာ္ၾကီးက ရွင္သီရိဟူေသာ ဘဲြ႔ေတာ္ေဟာင္းမွ ဆန္းဂုဏ္ႏွင့္ညီညြတ္သည့္ ဦးသုဇနဟူေသာ ဘဲြ႔ေတာ္သစ္သုိ႔ ေၿပာင္းေပးေတာ္မႈရာ ထုိဘဲြ႔ေတာ္ၿဖင့္ပင္ ယေန႔တုိင္ထင္ရွားလ်က္ရွိသည္။
ပရိယတၱိကုိ သင္ၾကားေတာ္မႈၿခင္း
ဆရာေတာ္သည္ ရွင္သာမဏ ၿဖစ္သည္မွစ၍ ကဇြန္းေဒါင့္ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ အရွင္ေဥယ်၊
စင္ပုံရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္အရွင္စႏၵ၊ ကင္းပန္းရြာဂုိဏ္းေထာက္ဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္ဂႏၶမာ။
၀န္းသုိၿမိဳ႔ ပထမခႏီးၱဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏိ ၱမာတုိ႔အထံ၌ အေၿခခံပိဋက က်မ္းစာမ်ားကုိ သင္ယူေတာ္မႈသည္။အထူးသၿဖင့္ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ စြယ္စုံပညာရွင္ၾကီးၿဖစ္ေတာ္မႈေသာ
စင္ပုံတရာေတာ္ၾကီးထံ၌ ေဗဒင္ပညာကုိ ဇာတာဖဲြ႔ႏုိင္သည္အထိ ဆည္းပူးေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။
ရဟန္းၿဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခုနစ္၀ါေၿမာက္ သင္ရုိးေပါက္ရမည္ဟူေသာ အဓိ႒ာန္ခ်က္ၿဖင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပထမခႏီးၱဆရာေတာ္ၾကီးအထံ၌ ပါ္ဠိေတာ္ အ႒ကထာ၊ ဋီကာစေသာ က်မ္းမ်ားကုိ သင္ေတာ္မႈစဥ္ ရဟန္းငါး၀ါ အရ၌ထုံနာ၊ ေလနာေရာဂါမ်ားစဲြကပ္လာသၿဖင့္
ပါဠိေတာ္ က်မ္းရင္း ၂၀ႏွင့္ အ႒ကထာ ၁၀က်မ္းတုိ႔သာ ၿပီးေၿမာက္ခဲ့ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္း ၉၀ါအရ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပထမ ခႏ ၱီးဆရာေတာ္ၾကီး၏ အစီအစဥ္ၿဖင့္
မႏ ၱေလးၿမိဳ႔အေရွ႔ၿပင္ခင္မကန္တုိက္ သုဓမၼာဥကၠ႒ဆရာေတာ္၊ နန္းေရွ႔တုိက္ေက်ာင္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဆရာေတာ္တုိ႔အထံ၌လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ၿပင္ဘုရားၾကီးတုိက္၊ ပထမတုိက္အုပ္ဆရာ္ေတာ္ဘုရားၾကီး၊ ေရႊေရးေဆာင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၊ ကဗ်ာနန္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ား အထံ၌လည္းေကာင္း၊ အေနာက္ၿပင္ခင္မကန္တုိက္၊ ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးသုတ၊ စကုတုိက္ ဆရာေတာ္ဦးပ႑ိတတုိ႔ အထံ၌လည္းေကာင္း၊
ဆန္း၊ အလကၤာ ၊ေနတိၱ စသည္တုိ႔ၿဖင့္ ပါဠိ၊ အ႒ကထာ ၊ဋီကာက်မ္းရုိးသြားကုိေလ့လာသင္ၾကားေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းၿဖစ္စ ပထမ ခႏီးၱဆ၇ာေတာ္ဘုရားၾကီးထံတြင္ ပရိယတၱိ စာေပမ်ားကုိ
ေလ့လာဆည္းပူးေနစဥ္ စာသင္သား ရဟန္း သာမေဏ တုိ႔အား ေန႔၀ါ ည၀ါ တစ္ေန႔လွ်င္ စာ၀ါ ၁၂၀ါအထိ ပုိ႔ခ်ေတာ္မႈသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္း ၆၀ါအရ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ၾကီးကုိ အေၾကာင္းၿပဳ၍ မိမိရပ္ရြာ ေယာနယ္သုိ႔ၿပန္ၾကြေတာ္မႈကာ ေရႊယင္းမာပင္ေက်ာင္း၌ ၃ႏွစ္၊ ၃၀ါတုိင္တုိင္ ရဟန္းငယ္ရွင္ငယ္တုိ႔အား စာေပပုိ႔ခ် သင္ၾကားေပးေတာ္မႈပါသည္။ရဟန္း ၁၂၀ါအရတြင္ ပထမခႏီးၱဆရာေတာ္ၾကီး၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ ခႏီးၱစာသင္တုိက္ၾကီး၌ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္အၿဖစ္ တာ၀န္ယူ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မႈသည္။
၁၂၉၃ ခုႏွစ္ ၁၉၀ါအရတြင္ ပထမ ခႏီးၱဆရာေတာ္ၾကီး ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မႈခ်ိန္မွစၿပီး တုိက္ပုိင္ဆရာေတာ္ၿဖစ္ေတာ္မႈသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး မိမိေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးခ်မွတ္ေတာ္မႈခဲ့သည့္ ပရိယတၱိ သာသနာေတာ္ၾကီးမပ်က္စီး မညိူိးမွိန္ရေအာင္ ၊တုိးတက္သည္ထက္ တုိးတက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မႈခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္သည္ သံဃသု႒ဳ သံဃာဖာသု သာသနာ့၀ိပုလ သမဂၢသေမာဓန ၿဖစ္ေၿမာက္ေရးအက်င့္စရိတၱ ေကာင္းမြန္ေရး ပရိယတၱိတုိးတက္ေရးတုိ႔ကုိ ေရွးရႈေတာ္မႈလ်က္ ဥပုသ္ေန႔တိင္း ဥပုလ္ၿပဳအၿပီးတြင္ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးေတာ္မႈသည္။
သက္ေတာ္ ၅၈ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ ၃၉၀ါအရတြင္ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔၏ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေကာင္းကုိ ရွာမွီးရာ ဗဟုိဌာနၾကီးသဖြယ္ ၿဖစ္သည့္ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ႏွင့္ တစ္မုိင္သာသာခန္႔ေ၀းကြာသည့္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုတြင္ ခရီးရိပ္သာကုိ (မႏၱေလး ၿမစ္ၾကီးနားရထားလမ္းတြင္ ၊ ၀န္းသုိၿမိဳ႔ဘူထာအ၀င္ ၁မုိင္သာသာခန္႔ခန္႔တြင္ ရထားေပၚမွေနဖူးၿမင္ႏုိင္ပါသည္) တည္ေထာင္ေတာ္မႈကာ အတၱာနေမ၀ ပထမံ ပဋိရူပ နိ၀ သေယ ေဒသနာေတာ္ႏွင့္အညီ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မႈ၍ ေရာက္လာသည့္ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔အားလည္း ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း အားထုတ္နည္းတုိ႔ကုိ
ေန႔ညဥ့္မလပ္ ေဟာၾကားၿပသေတာ္မႈသည္။
ဆ႒သဂၤါယနာ တင္ပဲြၾကီး၌ ပါဠိ၀ိေသာဓက တာ၀န္ႏွင့္ ဆ႒သံဂီတိဘာဏကတာ၀န္မ်ားကုိ
ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္အၿပင္ ကသာခရုိင္၊ ၀ိနိစ ၦယဌာနတြင္ ခရုိင္၀ိနည္းဓုိရ္ဆရာေတာ္အၿဖစ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။။
၁၉၆၅ ခုနစ္၊ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔ သာသနာသန္႔ရွင္းၿပန္႔ပြားေရး ဂုိဏ္းေပါင္းစုံအစည္းအေ၀းၾကီးၿဖစ္ေၿမာက္ေရးဦးစီးဆရာေတာ္ ၂၁ပါးတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။
၁၃၂၃ခုႏွစ္ တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသည့္ အဂၢမဟာပ႑ိတဘဲြ႔တံဆိပ္ေတာ္ကုိ အလွဴခံရရွိေတာ္မႈသည္။



စာေပက်မ္းဂန္ ေရးသားၿပဳစုေတာ္မႈၿခင္း

ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ခႏးီၱစာသင္တုိက္ၾကီး၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္၊ စာေပက်မ္းဂန္ပုိ႔ခ်မႈတာ၀န္( ေရာက္လာေသာ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအား
ဒါနကထာ၊ သီလကထာ စေသာ ေဟာေၿပာမႈတာ၀န္ )မ်ားကုထမ္းေဆာင္ေတာ္မႈစဥ္
အားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌ ရဟန္းရွင္လူတုိ႔၏ အက်ိဳးအတက္ ေအာက္ပါက်မ္းစာမ်ားကုိ ေရးသားေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။
၁။ ဘာသာအလင္းၿပ(ပထမတဲြ)၊ဘာသာအလင္းၿပ(ဒုတိယတဲြ)၊ဘာသာအလင္းၿပ(တတိယတဲြ)
၄။သစၥာအလင္းၿပက်မ္းၾကီး
၅။သစၥာေဆာင္ပုဒ္မ်ား
၆။ သစၥသေခၤပ
ရ။စတုသစၥကမၼ႒ာန္း
၈။ ဥပုသ္ေစာင့္လက္စဲြ၊
၉။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္
၁၀။သုဂတိလမ္းညႊန္၊
၁၁။ ၀န္းသုိရာဇ၀င္၊
၁၂၊ ပညတ္ပရမတ္ခဲြ၊
၁၃။ ကလ်ာဏပုထုဇၨနပကာသနီ၊
၁၄။ခႏၶာဒိပကာသနီ၊
၁၅။ ပရိ၀ါသ၀တၱပကာသနီ၊
၁၆။ ဒြတၱိ ံသကာႏုပႆနာ၊
၁၇၊ခႏီးၱတုိက္ ၀တ္ရြတ္စဥ္၊
၁၈၊ခႏီးၱရိပ္သာ ၀တ္ရြက္စဥ္၊
၁၉။ ခႏီးၱတုိက္ ရွင္္က်င့္၀တ္၊
၂၀။ ေက်ာက္ေၿမာင္းစာတမ္း၊
၂၁။ ေစတီယစာတမ္း၊
၂၂၊ဒါနသီလအလင္းၿပ၊
၂၃၊ ၀ိနယသံေခပက်မ္း (ေနာက္ဆုံးေရးသားသည္) စသည္ၿဖင့္ က်မ္းေပါင္း၂၃က်မ္ေရးသား
ၿပဳစုေတာ္မႈခဲ့သည္။ (ငယ္စဥ္ဘုရားဖူးထြက္ရစဥ္က ရဟႏၲာအရွင္ၿမတ္တစ္ပါးဟု ေက်ာ္ေစာတဲ့ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ခႏီးၱဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေရးသားၿပဳစုေတာ္မႈတဲ့
သစၥာအလင္းၿပက်မ္းၾကီးကုိ ၾကည့္ရႈ႔ခ်င္ေၾကာင္းမိန္႔ၾကားခဲ့သည္ကုိ ခုထိမေမ့ႏုိင္ပါ။)
၁၃၄၁ ခုႏွစ္တါင္ ၿပည္ေထာင္စုဆုိရွယ္လစ္သမၼတ ၿမန္မာႏဳုိင္ေတာ္၊ ႏဳိင္ငံေတာ္ေကာင္စီက ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသည့္ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု ဘဲြ႔တိဆပ္ေတာ္ၿမတ္ကုိ အလွဴခံရရွိေတာ္မႈခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္
၁၃၄၈ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလဆန္း ၈ရက္ေန႔ ၊နံနက္ ၁၁နာရီ ၄၅မိနစ္တြင္ ခႏၶာ၀န္ခ်ေတာ္မႈသည္။

(ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ေထရုပၸတၱိအက်ဥ္းကုိ “ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ၀ိပႆနာရႈနည္းမ်ား ”စာအုပ္မွေတြ႔ရွိေရးသားပူေဇာ္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္ )
စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေတြမ်ား ကုိယ္စိတ္ႏွလုံးရႊင္ၿပဳးံႏဳိင္ၾကပါေစ)

ၿငိမ္းေအးထြန္း (၀န္းသုိ)
mgnyeinae@gmail.com

Monday 30 March 2009

အခ်ိန္မီွေနာင္တ

ၿမင္သူရင္ေမာ
တပ္မက္ေမာတဲ့
လွေသြးၾကြယ္ေဒ၀ီ
မေဟသီေလမုိ႔
ငါ၏ အလွဂုဏ္ထြန္းလင္းသည္ကုိ
ငါသည္ၾကည္ႏႈးခဲ့ၿပီေလ။

ငါပ်ိဳးသည္ပန္း
အသြင္ဆန္း၍
လန္းဆန္းတင့္တယ္
ဤေၿမၿပင္၀ယ္
လွရက္ေပသည္
ၿမင္သူလုိခ်င္ တပ္မက္ေမာသမုိ႔
ငါသည္ၾကည္ႏႈး ရၿပီေလ။

ခုေတာ့ ငါသည္
လွပမႈကင္း
ရြယ္အုိသက္ဆင္း
ေနာက္ဆုံးလမ္းသုိ႔ ေလွ်ာက္ေနၿပီမုိ႔
ပန္းႏွင့္ထပ္တူ
ေၾကြက်မည္ကုိ
ေတြးကာ၀မ္းနည္း
ကုန္ခ်ိန္တမ္းတ
သံေ၀ဂထားလ်က္
ၿမတ္တရား က်င့္ၾကံပြားကာ
ေန၀င္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္စားရၿပီေလ.။။

ၿငိမ္းေအးထြန္း (၀န္းသုိ)
www.nyeinayetun.blogspot.com



Type the rest of your post here.

သစၥာဟူသည္

ပုိ႔စ္အသစ္ေတြမေရးရေသးတာလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ ဒီေန႔ေတာ့ သစၥာတရားနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္ေတြကုိ
တင္ၿပလုိပါတယ္…
“ သစၥာဟူေသာ စကားသည္ ပါဠိမွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရစကားၿဖစ္ပါသည္။ ထုိစကားႏွင့္ပတ္သက္၍ ပါဠိအဘိဓာန္တြင္ မေဖာက္မၿပန္ အမွန္ဆုံးတရား၊ မွန္ကန္ေသာစကား၊ မွန္ကန္စြာဆုိအပ္ေသာကတိဟုဖြင့္ဆုိထားပါသည္။”
ဗုဒၶ၀င္အ႒ကထာ၌ မည္သည့္အခ်ိန္အခါမဆုိ ေသာၾကာၿပိဳလ္သည္ မိမိ၏သြားၿမဲလမ္းမွ တိမ္းေစာင္းေၿပာင္းလဲြၿခင္းမရွိ တည့္မတ္ေၿဖာင့္တမ္းစြာသာ သြားသည္။ ထုိ႔အတူေၿဖာင့္မွတ္စြာေၿပာဆုိမႈသည္ သစၥာမည္၏ဟု ဖြင့္ဆုိၿပထားပါသည္။
ရွင္မဟာသီလ၀ံသ မေထရ္သည္ ပါရမီေတာ္ခန္းပ်ိဳ႔ ၊တြင္
စကားသစၥာမွန္ေသာ အခါကား ၿသဇာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္၍ ၊ႏြယ္ၿမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဖက္၀င္၏ဟု သစၥာႏွင့္ပတ္သက္၍ စပ္ဆုိထားခဲ့ပါသည္။။
အရွင္မဟာ ဗုဒၶေဃာသ ဆရာေတာ္သည္လည္း ပါဠိဇာတ္အ႒ကထာ၌ သစၥာကုိဖြင့္ဆုိၿပသည္မွာ….
“ေသာက္ရွဴးၾကယ္ မည္သည္ အလုံးစုံေသာဥတုတုိ႔၌ မိမိသြားၿမဲလမ္းကုိစြန္႔ကာ အၿခားလမ္းၿဖင့္မသြားဘဲ မိမိသြားၿမဲလမ္းၿဖင့္သာ သြားသကဲ့သုိ႔ မွန္ကန္စြာ ေၿပာဆုိၿခင္း စကားအရာသည္ သစၥာမည္၏ဟုဖြင့္ဆုိၿပသထားသည္ကုိေတြ႔ရပါသည္။
မဟာသုတေသာမဇာတ္၌ ၿပဳအပ္ေသာသစၥာကုိ အေၾကာင္းခံကာ လုိအပ္ေသာအရာကုိေတာင့္တလွ်င္ ရရွိၿပည့္စုံႏူိင္ေသာ သတၱိရွိၿခင္းသည္ ေရွးပါရမီေတာ္မ်ားထက္ ထူးကဲလွပါသည္။ ေၿမၿပင္တစ္၀န္းလုံး၌ အလုံးစုံေသာအရသာမ်ိဳးတုိ႔ ရွိၾကရာ ထုိအရသာတုိ႔တြင္ သစၥာသည္သာလွ်င္ အခ်ိဳၿမိန္ဆုံးေသာ အရသာၿဖစ္သည္ဟု ဘုရားရွင္က ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။


ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမ တရားတြင္။။။
(၁) မိမိအား အမ်က္ထြက္သူကုိ မိမိကအမ်က္မထြက္ စိတ္မဆုိးဘဲေနၿခင္းၿဖင့္ အႏူိင္ယူပါ။
(၂) မိမိအားယုတ္မာစြာ ႏွိပ္စက္ၿပဳမႈသူကုိ မိမိကမယုတ္မာဘဲ ေကာင္းစြာၿပဳမႈလ်က္ ၿပန္လည္တုံ႔ၿပန္ၿခင္းၿဖင့္ အႏုိင္ယူပါ။
(၃) မေပး၇က္ ၀န္တုိႏွေၿမာသူကုိ မိမိက ေပးကမ္းၿခင္းၿဖင့္ အႏုိင္ယူပါ။
(၄) မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာေၿပာဆုိသူကုိ မိမိက မွန္ကန္စြာေၿပာဆုိၿခင္း ဟူေသာသစၥာၿဖင့္ အႏုိင္ယူပါဟု ေဟာၾကားထားပါသည္။
မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကလည္း မဃေဒ၀လကၤာတြင္…
“သစၥာႏႈတ္သီး မႏၱန္ၾကီးက ေသၿပီးေသာ္မွ၊ ရွင္ၿပန္ရ၏” ဟူ၍သစၥာတန္ခုိးႏွင့္ ပတ္သက္၍
ဖဲြ႔ဆုိညႊန္းၿပထားပါသည္။
မိလိႏၶပညာ၌ အရွင္နာဂသိန္က သစၥာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေၿဖၾကားသည္မွာလည္း….
“ မွန္ေသာ သစၥာစကားၿဖင့္ ေရမ်က္ႏွာၿပင္ေပၚသုိ႔ ေၿပးသြားႏုိင္၏။ ပညာရွိတုိ႔သည္ မွန္ေသာသစၥာစကားၿဖင့္ အဆိပ္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း ေပ်ာက္ႏုိင္၏။ မွန္ေသာသစၥာစကားၿဖင့္ မုိးသည္ထစ္ၾကိဳိးလ်က္ ရႊာ၏။ မွန္ေသာသစၥာစကား၌တည္ေသာ ပညာရွိတုိ႔သည္ နိဗၺာန္ကုိေတာင့္တႏူိင္ကုန္၏။ ေၿမအၿပင္၌ အလုံးစုံကုန္ေသာ ဤအရသာတုိ႔သည္ရွိကုန္၏။ ထိုအရသာအေပါင္းတုိ႔ထက္ မွန္ကန္စြာေၿပာဆုိေသာ စကားသည္အလြန္တရာခ်ိဳၿမိန္ေသာ အရသာမည္၏” ဟူ၍ေၿဖၾကားခဲ့ပါသည္။။
သစၥာတရား၏ ထူးၿမတ္ပုံကုိဖဲြ႔ဆုိေရးသားရန္ ကုန္ႏုိင္ေတာ့မည္မထင္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္အေနၿဖင့္လည္း…..သစၥာတရားႏွင့္ပတ္သက္၍ ထင္ၿမင္မိသည္မွာ
ခုလက္ရွိေခတ္ကာလနယ္ပယ္၌လည္း….
တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအေပၚ အဖဲြ႔အစည္းအခ်င္းခ်င္းအေပၚ သစၥာေစာင့္သိၿခင္း၊
ကုိယ္က်င့္သီလ ထိန္းသိမး္ၿခင္းစေသာ အရည္အေသြးမ်ားအၿပည့္ရွိပါက
မပ်က္မစီးဘဲ ေရရွည္တည္တ့ံႏုိင္ၿပီး ေအာင္ၿမင္ေသာ ဘ၀လမ္းကုိတက္လမ္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု
ထင္ၿမင္မိပါသည္..
စာဖတ္သူအေဆြသူတုိ႔အနၿဖင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊သာသနာအေပၚသစၥာေစာင့္သိၾကလွ်က္
ေလာကီ ၊ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္တြင္ေအာင္ၿမင္တုိးတက္လ်က္ ၿမတ္ေသာနိဗၺာန္ဆီသို႔ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္းဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလွ်က္
တကၠသုိလ္သွ်င္သီရီ ေရးသားပူေဇာ္ေသာ “သစၥာတန္ခုိးေတာ္မ်ား” စာအုပ္မွ မွီးၿငမ္းကုိးကားတင္ၿပလုိက္ပါတယ္။။။

ၿငိမ္းေအးထြန္း(၀န္းသုိ)
www.nyeinayetun.blogspot.com
သစၥာအမ်ိဳးအစားမ်ားကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ၿပေပးသြားပါမယ္…


Sunday 18 January 2009

ေရစက္ခ်အမွ်ေ၀သံ ဘယ္အရပ္မွေနနာခံ

ဓမၼပိယဆရာေတာ္ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ၏ ဓမၼေဆာင္ပါးေလးတစ္ပုဒ္မွ မွတ္သားမိသည္မ်ားကုိ ထုတ္ႏႈတ္တင္ၿပလုိက္ပါတယ္...
" ဘ၀တစ္ခု၏အစကုိ ပဋိသႏၶိ ဟုေခၚသည္။ယင္းကုိၿမန္မာတုိ႔က ပဋိသေႏၶ ဟုေခၚၾကသည္။အဓိပၸာယ္က အဆက္အစပ္ ဟူ၍ၿဖစ္သည္။
ဘ၀ေဟာင္းႏွင့္ဘ၀သစ္ၾကားအဆက္အစပ္ၿဖစ္သည္။ဘ၀တစ္ခု၏အဆုံးကုိေတာ့စုတိဟုေခၚသည္။စုတိဟူသည္ဘ၀ေဟာင္းမွဘ၀သစ္သုိ႔ေရြ႔သြားၿခင္းေၿပာင္းသြားၿခင္းၿဖစ္သည္။
အနိစၥဟူသည္ အၿမဲမရွိၿခင္း သုိ႔မဟုတ္ အရွိမၿမဲၿခင္းၿဖစ္သည္။ၿမဲတာရယ္လုိ႔ ဘာတစ္ခုမွမရွိသလုိ ရွိတာေတြလည္းဘာတစ္ခုမွမၿမဲပါေခ်။ထုိအနိစၥသေဘာကုိ ေကာင္းစြာႏွလုံးသြင္းဆင္ၿခင္သင့္လွပါသည္. အနိစၥသေဘာကုိေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးႏွလုံးသြင္းဆင္ၿခင္ႏုိင္ၿခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ၿဖစ္ရၿခင္း၏လာဘ္ၾကီးတစ္ပါး ၊ရတနာၾကီးတစ္လုံး
အခြင့္ထူးၾကီးတစ္ရပ္ပင္ၿဖစ္ပါသည္။
ဘ၀မွာ ၿပႆနာအခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ႏွလုံးရႈပ္ေထြးမႈေတြႏွင့္ေလးလံေနၾကရတာကအရာရာတုိင္းကုိနိစၥ၊ သုခ၊အတၱ ဟုႏွလုံးသြင္းေနၾက၍ၿဖစ္သည္။အၿမဲဟူ၍ ဘာတစ္ခုမွမရွိပုံ၊ ရွိေနတာေတြလည္းဘာတစ္ခုမၿမဲပုံကုိ ေန႔စဥ္ႏွလုံးသြင္းဆင္ၿခင္
ႏုိင္ပါက လြတ္လပ္မႈ၊သက္သာမႈ ၊ေအးခ်မ္းမႈေတြအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႔ရွိရပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားရွင္က အုိရၿခင္းသေဘာ၊ နာရၿခင္းသေဘာ၊ေသရၿခင္းသေဘာ၊ေကာင္းကံ ဆုိးကံတုိ႔၏ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးေပးၿခင္းသေဘာ၊
မိမိခ်စ္ခင္ရတာေတြအားလုံးကုိ စြန္႔ပစ္ခဲြခြာရမည့္သေဘာတုိ႔ကုိရဟန္းရွင္လူအားလုံး ေန႔စဥ္ဆင္ၿခင္ရစ္ၾကပါေလ ဟုမွာၾကားသြားခဲ့ပါ
သည္။မိမိတုိ႔ဘ၀မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလုိလွ်င္ထုိမိန္႔မွာခ်က္ကုိ လုိက္နာရမည္။
အနိစၥာ ၀တ သခၤါရာ- သက္ရွိသက္မဲ့ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရဟူသမွ် ဘာတစ္ခုမွအၿမဲမရွိပါတကား ဟုဘုရားရွင္မိန္႔သည့္အတုိင္းအရာအားလုံးက အနိစၥစက္ကြင္းမွ မလြတ္ကင္းႏုိင္ၾကေခ်၊ အရာအားလုံးကေရႊ႔လ်ားေနၾက၊ေၿပာင္းေရြ႔ေနၾကသၿဖင့္၊ အရာရာမွာအိတ္စပါယာဒိတ္ဟူ၍ရွိသည္။ ကမၻာၾကီးေသာ္မွ အိတ္စပါယာဒိတ္ရွိသည္ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္ ေၿပာင္းခ်ိန္တန္ေၿပာင္းရလိမ့္ဦးမည္။။


သံသရာဟူသည္ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ အသက္ဆက္ရသည္။သတၱ၀ါေတြႏွင့္လည္ပတ္ရသည္။ လူသားဟူသည္လည္ပတ္ေနေသာ သံသရာစက္ဘီးၾကီး၏ ေခြးသြားစိတ္တစ္ခုမွသာပါ၀င္ပတ္သက္ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာအရ(၄၁)ဘုံသံသရာထဲမွာ မိမိတုိ႔ဘ၀ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲခဲ့ၾကရသည္။အနာဂါမ္ရဟႏၱာတုိ႔သာ ေနခြင့္ရွိေသာသုဒါၶ၀ါသငါးဘုံကလဲြ၍ က်န္(၂၆)ဘုံအားလုံး မိမိတုိ႔ေရာက္ဖူးၾကသည္။ ကမၻာေၿမၿပင္၀ယ္ မိမိရုပ္ခႏၶာအေလာင္းေကာင္မၿမဳပ္ႏွံဖူးေသာေနရာလြတ္သည္ဟူ၍မရွိ၊သံသရာက ထုိမွ်ရွည္လ်ားခဲ့ေလၿပီ။ မိမိတုိ႔ဘ၀ေတြ၊ ဘ၀ေတြေၿပာင္းခဲ့၊ ေၿပာင္းခဲ့ရတာေတြလည္းထုိမွ်မ်ားၿပားခဲ့လွေလၿပီ။
အေရြ႔အေၿပာင္းႏွင့္စပ္၍ "တစ္ရႊာမေၿပာင္းသူေကာင္းမၿဖစ္"ဟူေသာအဆုိလည္းရွိသည္။"ေသခ်င္တဲ့က်ားေတာေၿပာင္း"ဟူေသာအဆုိလည္းရွိသည္။ပထမအဆုိက အေၿပာငး္ကုိအားေပးၿခင္းအဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သည္။ ဒုတိယအဆုိကအေၿပာင္းကုိအားမေပးၿခင္းအဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတုိင္ကားနိဗၺာန္ၿဖစ္သည္။ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔သည္ နိဗၺာန္ဘက္သုိ႔ဦးတည္၍ တစ္တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ေရြ႔ေနၾက၊ ေၿပာင္းေနၾကရသည္။သုိရရာတြင္ အေၿပာင္းကမတည့္ဘဲ လဲြလဲြသြားသၿဖင့္ဤမွ်သံသရာရွည္ခဲ့ၿခင္း
ၿဖစ္သည္။စင္စစ္ဘ၀၌ေနၿခင္းႏွင့္ေသၿခင္းႏွစ္ခုသာရွိသည္။ ေနၿခင္းအခန္းၿပီးသြားရင္ေတာ့ ေသၿခင္းအခန္းကုိေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ အမွန္ေတာ့ေသၿခင္းဟူသည္ အၿခားမဟုတ္၊အေဟာင္းႏွင့္အသစ္ေနၿခင္ဒႏွစ္ခု၏ စပ္ကူးမပ္ကူးၾကားကာလသာၿဖစ္သည္။
မိမိတုိ႔သည္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔နီးစပ္ရာ သုသာန္သုိ႔ဧကန္ေရာက္ၾကရမည္။ ထုိအခါေရစက္ခ်ဘုန္းၾကီးက "ဘ၀တစ္ပါးသုိ႔ ေၿပာင္းသြားရွာေသာ ဦးဘယ္သူ၊ေဒၚဘယ္သူအားအမွ်..အမွ်..ေပးေ၀ပါ၏"စသည္ၿဖင့္ ေရစက္ခ်အမွ်ေ၀သံ ကုိမိမိကဘယ္ဘုံ ဘယ္ဘ၀ကေနဘယ္ပုံ ဘယ္နည္းၿဖင့္နာယူရပါမည္နည္း။ ဒါအေရးၾကီးသည္။
ရက္ကန္းသည္မေလးကုိဘုရားက 'ဘယ္ကလာခဲ့လဲ'ေမးေတာ့ "မသိပါဘုရား" ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ေမးေတာ့လည္း မသိပါဘုရား
တဲ့ထုိ႔အတူပါပဲ မိမိတုိ႔လည္းဘယ္ကုိသြားရမည္၊ေၿပာင္းရမည္ဆုိတာတပ္အပ္ေသခ်ာမိသိရေသးပါ။ အေရးၾကီးတာက မိမိတုိ႔ေနာက္ဆုံးဘ၀အကူဒအေၿပာင္းမွာ အေၿပာင္းကအလဲြၿဖစ္မသြားဖုိ႔ေတာ့လုိေပသည္။ဤဘ၀မွာစုေတလို႔ေနာင္ဘ၀မွာ လူ႔ၿပည္နတ္ၿပည္ေရာက္ရလွ်င္ အေၿပာ္ငးကတည့္သြားသည္ဟုဆုိႏုိင္သည္။ထုိသုိ႔မဟုတ္ အပါယ္ေလးဘုံမ်ားေရာက္သြားခဲ့လွ်င္
အေၿပာင္းကလဲြေခ်ၿပီ။ အေၿပာင္းလဲြလွ်င္ေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးနည္းရေတာ့မည္။ အေၿပာင္းမလဲြဖုိ႔ၾကိဳတင္၍ဘုရားတရားအလုပ္၊ ဒါနေကာင္းမႈ ၊သီလေကာင္းမႈအစရွိေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအလုပ္ေတြ မ်ားမ်ားၿပဳကာ ၿပင္ဆင္ထားၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း
တရားေတာ္ကုိ နိဂုန္းခ်ဳပ္ပါတယ္...
(အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းေအးႏုိင္ၾကပါေစ....)

Thursday 8 January 2009

အမုိက္ဆုံးလူ မၿဖစ္ေစႏွင့္

ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနစဥ္ ေခတၱခဏ လမ္းခြဲရတဲ႔
အခါမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္ သို႔မဟုတ္ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္ကို
စြန္႔သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ က လူ႔ေလာကကို
အရင္စြန္႔ခြာျပီး အျပီးအပိုင္ လမ္းခြဲရတဲံ အခါ မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
၀မ္းနည္းတတ္ၾကတာဟာ သူသူ ကိုယ္ကိုယ္ လူအမ်ားစုရဲ့ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္
သဘာ၀တစ္ခုပါပဲ။

သံေယာဇဥ္ၾကီးရင္ ၾကီးသေလာက္ ၊ အစြဲအလမ္း ျပင္းထန္ရင္ ျပင္းထန္သေလာက္
၀မ္းနည္းမွု အတိုင္းအတာ ျမင့္မားသြားပါတယ္။ သ့ေယာဇဥ္ ပိုၾကီးရင္
ပို၀မ္းနည္းရပါတယ္။ အစြဲအလမ္း ပိုျပင္းထန္ရင္ ပို ၀မ္းနည္းရပါတယ္။
အခ်စ္ပိုကဲေလ ၊ အျဖစ္ပိုသည္းေလပါပဲ။ ၀မ္းနည္းရျခင္း ၊တမ္းတ
ပူေဆြးရျခင္းဆိုတဲ႔ ခံစားမွဳဟာ လက္ခံသိမ္းပိုက္ထားသင့္တဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာ
စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတစ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ျငင္းပယ္စြန္႔လြတ္ပစ္သင့္တဲ႔
မႏွစ္ျမိဳ႔စရာ အမွဳိက္ရွဳပ္ ၊ အညစ္အေၾကးပုပ္တစ္မ်ိဳးပါ။ ရင္ကိုေအးျမေစတဲ့
အရာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊ ႏွလံုးသားကို ပူေလာင္ေစတဲ့ အရာပါ။

ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေသကြဲ၊ ရွင္ကြဲ၊ လမ္းခြဲ ရလို႔ ၀မ္းနည္းတဲ႔
ခံစားမွဳမ်ိဳၚ မခံစားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နည္းလမ္းက ဘာမွ မခက္ပါဘူး။
ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘဲ ေနရံုပါပဲ။ ဘယ္သူကိုမွ စြဲစြဲ လမ္းလမ္း
မခ်စ္မိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔ ပဲ လမ္းခြဲရ လမ္းခြဲရ ၀မ္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။

စြဲလမ္းလို႔ အသည္းကၽြန္းရတာ မဟုတ္လား။
သိပ္ခ်စ္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာ မဟုတ္လား။


မစြဲလမ္းရင္ အသည္းမကၽြမ္းရေတာ့ဘူးေပါ့။ သိပ္မခ်စ္ရင္
စိတ္မညစ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ အသည္းမကၽြမ္းခ်င္ရင္ မစြဲလမ္းပါနဲ႔။
စိတ္မညစ္ခ်င္ရင္ သိပ္မခ်စ္ပါနဲ႔။ မခ်စ္ရမေနႏိုင္ရင္လည္း
နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ခ်စ္ပါ။ ေခၽြတာေရးအခ်စ္နဲ႔ ျခိဳးျခိဳးျခံျခံ ၊
ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ခ်စ္ပါ။ `မင္း ငါ့ကို ေလွ်ာ့္ခ်စ္ပါလား´ လို႔ေတာင္
သီးခ်င္းဆိုထား ပါေသးတယ္။ `ေလွ်ာ့ခ်စ္´ ျပီး `ေပါ့ပစ္´ လိုက္ရင္ `ေကာ့ကစ္
´ ေနေေအာင္ မခံစားရေတာ့ဘူး။

`ပိယ´ ဆိုတာ ခ်စ္ရတဲ့သူပါ။ `ပိယဟိသိပၸေယာဂဒုကၡ´ ဆိုတာ `ခ်စ္ရတဲ့သူေတြနဲ႔
ခြဲခြာေကြကြင္းရျခင္း ဆင္းရဲပါ´။ ခ်စ္ရတဲ့ သူဆိုတာ မရွိမွေတာ့
ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ခြဲခြာေကြကြာင္းရရင္ ျဖစ္လာမယ့္ ၀မ္းနည္းရျခင္းဆင္းရဲ၊
တမ္းတပူေဆြးရျခင္း ဆင္းရဲ ဆိုတာေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။

ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ လူကလည္း ခက္ေတာ့ အခက္သားကလား၊ `မခ်စ္ရင္
မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔´ ဆိုတဲ့အတိုင္း အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမွ
မခ်စ္ရရင္ ဘ၀က မျပည္႔စံုသလိုပဲ၊ ဟာတာတာၾကီးနဲ႔။ အနည္းဆံုးတစ္ေယာက္ေယာက္
ကိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ေနရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသလိုလို၊
စိတ္ေက်နပ္မွဳ ရသလိုလို.....

ပိုးဖလံက မီးကို ပူမွန္းမသိလို႔ မီးထဲ တိုး၀င္တာ..။ လူက အခ်စ္ကို
ပူမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔ အခ်စ္မွာ ေပ်ာ္၀င္နစ္ျမဳပ္ခ်င္တာ...။ ပိုးဖလံနဲ႔ လူ
ဘယ္သူပိုမိုက္ပါသလဲ...။